“کوهنوردی و بهار”

در هنگامه ی رستن و شکفتن درهیاهوی پرشعف آبشار خروشان

کوهنوردی هم ، دیگرباره روییدن است

  دوباره جاری شدن

.

همگام شدن با طبیعت است و  ره سپردن با یارانی همدل و همزبان

رهاشدن است از سنگینی خواب زمستانی عادات روزمرگی

دل کندن از آسایش راکدی است که به روز مردگی می کشاندت

همان که گاه به چارمیخت می کشد.

کوهنوردی پشت پا زدن است به لذت های کم بها و زودگذر زندگی .

مباد به بهایی گزاف یکه و  تنها جدا بمانی

در حالی که بلبلان شوریده عاشقانه فریادت می زنند

وزش نسیم جانبخش بهاری در لابلای شاخه های پر شکوفه   

سرشار از عطر دل آویز گل سرمستت می کند

و یاران با لبخندی دل انگیز مهربانانه به گرمی  به رویت آغوش می گشایند.

غریب و زیباست حکایت کوهنورد و طبیعت

تو گویی انسان و طبیعت در هم می آمیزند

و این همراهی در همگامی با یاران تجلی دیگرگونه ای می یابد.

(نسرین اسرافیلیان – فروردین ۹۳)