” کوله کتاب “

کتاب ها را که یک به یک در کوله می چینم ، فکر چشمان پر مهر تو هستم و لبخند دلنشینت. دستان کوچکت را می بینم که برای کتاب به سویم آغوش گشوده است …
کار چه شیارهای عمیقی را در مزرعه ی دستانت حفر کرده و من آمده ام تا در آن ها بذر دانایی بکارم، وه چه محصولی خواهد داد دانایی و توانایی !! ….
***
اخیرا با خبر شدیم ، ” انجمن حامی، که سازمانی مردم نهاد و داوطلبانه که بر پایه اعتماد عمومی و جذب کمکهای نقدی ، معنوی و بشر دوستانه نیکوکاران و حمایت نیروهای متخصص با تکیه بر همراهان بومی تشکیل شده تلاش می کند تا ضمن ساخت ، بازسازی ، توسعه و تجهیز فضاهای آموزشی و فرهنگی و همچنین نظارت و پشتیبانی و ارتقاء دائم آنها در مناطق بسیار دور افتاده و محروم امکان تحصیل ، رشد فرهنگی و ارتقاء سطح کیفی آموزش را برای کودکان و نوجوانان این مناطق فراهم آورد و دسترسی آنها را به فرصتهای مناسب برای رشد آموزشی و فرهنگی و بروز توانائی‏های شخصی میسر ساخته و از استعدادهای این مناطق در جهت ارتقاء فرهنگ و ایجاد زیر ساخت جامعه ای سالم و کارآمد ، توانمند نماید”۱ .
یکی از زیباترین طرح های این نهاد خودجوش مردمی طرح کوله کتاب است ، که در آن اعضای انجمن حامی تلاش می کنند تا پرتو خورشید دانش را بر کومه هایی در دورافتاده ترین نقاط بتابانند و فروغ امید و محبت را در دلهایی که چه بسا به فراموشی سپرده شده اند برافروزند. کوله بر پشت پیاده به مسیرهای صعب العبور به سوی روستاهایی روان می شوند که برای اتصال به دنیای تکنولوژی و پیشرفت علمی جاده ای ندارند. داستان معلمانی چون صمد بهرنگی، درویشیان و …. انگار دیگر بار پس از سالیان دراز تکرار می شود ، و کودکانِ تشنه ی شنیدن واقعیت ها و حقایق زندگی از سرچشمه ، دوباره سیراب می شوند.
با توجه به این که ما کوهنوردان در بسیاری از برنامه هامان پا به نقاط بکر کوهستان می گذاریم ، در مسیر صعودهامان با چوپانان ، خانواده ها و کودکانی در کوهپایه ها و دامنه های دور از دسترس مواجه می گردیم و چه بسا آذوقه های درون کوله مان را با آن ها شریک می شویم . می بایست از این کار بزرگ انسان دوستانه سرمشق بگیریم و چه خوب می شود اگر در کوله هامان خوراک دل و جان ، کتاب ، حمل کنیم و با دستانی پر عازم شویم. حتی شاید بتوانیم قبل از حرکت از بافت انسانی مناطقی که می گذریم اطلاعات بیشتری کسب کنیم و برای دیدار پربار با این یاران و همراهان مهربان و با وفای طبیعت و کوه ، کوله بچینیم.
بر این دانایان توانمند صمیمانه دست مریزاد می گوییم. یادمان باشد این بار که عازم قله می شویم در کوله ها مان کتاب بگذاریم ، شاید کودکی در کوهپایه چشمان منتظرش را به راه دوخته باشد…

نسرین اسرافیلیان

۱- نقل از سایت انجمن حامی