باشگاه کوهنوردی تیلار گروه کوهنوردی تیلار رشت 
اولین سالگرد زنده یاد لیلا یگانه دوست
ششم اسفند ۱۴۰۰ در اولین سالگرد عزیزی به سوگ نشسته ایم که یکی از مؤمن ترین و دوست داشتنی ترین انسان ها یی بود که من می شناختم. هم در عرصه خانوادگی و حضور دلسوزانه و مهربانانه ای که با مادر و برادرها و خواهران داشت و علاقه مندی که نسبت به آنان ابراز می نمود همراه با فداکاری که نشان می داد و همچنین در جمعهای دوستانه که اینگونه می نمود. در جمع ورزشی ما و مسئولیت‌های اجتماعی پیرامونی هم چنین عمل میکرد و ما از نزدیک بارها و بارها آن را لمس کردیم. نظم و انضباطی که سرلوحه زندگی او بود و بر کسی پوشیده نبود. چند روز پیش بود که داشتم مروری به گذشته می کردم و به نوشته ها و عکسهای گذشته نظر می انداختم مشاهده کردم که از همان اوایل تأسیس گروه کوهنوردی تیلار ما را همراهی می کرد و حضور فعال داشت و با ایجاد فضای دوستانه و صمیمانه با مشارکت در کار جمعی در تدارکات و…. ، به زندگی جمعی غنا بخشیده با حضور در برنامه‌های داخلی و صعود های بلندخارج استانی از الوند گرفته تا توچال ، شاه نشین ، خلنو ، دماوند و و و…..، حضور فعال داشتند و جزو یاران ثابت ما محسوب می‌شدند تا اینکه جهت یافتن کار به تهران عزیمت می کنند و آنجا سکونت می گزینند و بین ما فاصله می افتد البته در تهران هم بیکار نمی نشینند و با دوستان خودشان جمعی گرد می آورند و به کوهنوردی ادامه می دهند. تا اینکه این بیماری لعنتی گریبانش را می گیرد و دست از سرش بر نمی دارد. البته در جدال با آن کوتاه نمی آید و تسلیم نمی شود و محکم و استوار جلوش می ایستد. دوستان ما از نزدیک شاهد ستیزه جویی و تسلیم ناپذیری او در این پیکار بودند که چگونه با چنگ و دندان برای ماندن و زندگی کردن مبارزه می کرد و هیچ گاه امید خود را برای بهبودی از دست نداد که این تلاش او مثال زدنی و ستودنی بود. در همان شرایط بیماری و ناراحتی های ناشی از آن و پیگیری‌های درمان، از درس خواندن و ادامه آن از پای ننشست که نتیجه آن پیروزی در آزمون دکترا بود.
در این شرایط فیزیکی رابطه با دوستان خودش را تا جایی که امکان داشت حفظ کرد و جویای احوالات آنها میشد.
لیلا جان در این سرزمین بدور از شهر و دیارت زیستی با مشکلات دست و پنجه نرم کردی تا روی پای خود بایستی و خود بودی و خود و از هیچکسی کمک نگرفتی در آن شهر وحشی به ظاهر متمدن این کار هرکسی نبود ولی تو توانستی. این درسهای آزمودنیت را باید بیاموزیم اگر می خواهیم فرداسازان آینده این مملکت باشیم. گرچه نبودنت بار سنگینی ست بر دوشمان ولی راههای نشان داده شده ات چراغ راهی خواهد بود برایمان.
آرام بخواب که جای خالی تو همیشه و در همه حال در حلقه های مختلف مناسبات اجتماعی تو خالی ست.
ولی نه در قله ها چرا که در همه ی قله ها دختر لاغر اندام و موقر ولی استوار و چابکی را می بینیم که دست در دست ما ایستاده و سرود قله سر می دهد.
یاد وخاطره عزیزش گرامی راحلی _ گروه کوهنوردی تیلار
