“به سوی سبلان ، به یاد همه”

          تا یکی دو ساعت دیگر ، به مقصد “شاه بیل” برای اجرای شاخص ترین برنامه امسال یعنی صعود زمستانی به قله سبلان حرکت می کنیم . البته این صعود عملن از روزهای قبل با بحث و بررسی پیرامون جزییات اجرای آن شروع شده بود و یا مسئول تدارکات مهربان ما “سارا ظاهر کردار” عزیز ، حداقل از دو روز قبل در تهیه تدارکات غذایی آن در تلاش است .
برنامه ای که نه تعداد فراوان غایبین آن و نه حتی هوای نامساعد روزهای اخیر ، مانعی در به انجام رسیدن آن به حساب نیامد و به قولی عزم خود را برای دیدن دریاچه یخ زده زیبای قله اش جزم کردیم .

“سبلان” معروفترین و بلندترین کوه ناحیه شمال غرب فلات پهناور ایران است که با ارتفاع ۴۸۱۱ متر ، سومین قله در ایران از نظر ارتفاع محسوب می گردد . این کوه بدلایل مختلف از جمله ارتفاع بلند ، وجود یخچال زیبای شمالی ، قلل سوزنی شکل هرم داغ ۱، ۲ و ۳ ، چشمه های آب گرم معروفش در دامنه ها و . . . دارای محبوبیت زیادی در میان کوهنوردان است . صف طولانی صعود از پناهگاه شرقی تا قله در مواقع زیادی از سال ، بخصوص درفصل تابستان دلیلی است برعلاقه زیاد کوهنوردان به این کوه .

این اولین تجربه زمستانی ما به این قله زیبا به حساب می آید . اگر زمین و البته هوا یاری کنند ، امشب را در “شاه بیل” خواهیم بود و فردا به سمت پناهگاه آشنای شرقی آن حرکت می کنیم و چنانچه شرایط قابل صعودی در روز پنج شنبه وجود داشت ، به سمت قله و دیدار از دریاچه یخی اش رهسپار می گردیم .
چند عامل و به قول آن ور آبیها “فاکتور” قوی و یا برنده در تیم سبلان ما وجود دارد : انگیزه و توانایی بالای تک تک شرکت کنندگان . وسایل و تجهیزات به نسبت مناسب همه . البته با قرض گرفتن از این و آن. ودر نهایت یک سرپرست خوب که هم سابقه سرپرستی این قله را با تعداد بالا در گذشته دارد و هم با دانش کوهنوردی و به روز خود از مربیان خوب دیارمان محسوب می گردد.
به سبلان می رویم با یاد شیرین همه همنوردان و عزیزانی که در دو دهه اخیر ، فارغ از اسم یا گروه خاصی ، خاطرات فراوان و بیاد ماندنی با آنها داشته و تجربیات ارزشمندی در پیچ و خم های کوهستان از باهم بودن فرا گرفتیم و ره توشه زندگی مان نمودیم .

“ارادتمند همه”
مسعود سلیم پور  ۹۴/۱۱/۲۰