به یاد ” معلمین ایثار ، فرزندان رنج و کار “

هر وقت که نگاهمان به ستیغ بلند درفک گره می خورد ، بی اختیار طوفان یاد عزیزان در وجودمان تنوره می کشد. آن شب به یک باره ، بی کم و کاست در اتاقک ذهنمان تصویر می شود.
۱۷ سال گذشت ، هر سال در گستره ی دامان درفک ، آشیانه ی عقاب ، شبی اتراق می کنیم و یاد و خاطره ی یاران را گرامی می داریم.
۱۷ سال گذشت بدون آن که گرد فراموشی بتواند ذره ای از غم فقدان آنان کم کند و یا مرهمی شود هرچند کوچک بر این زخم عمیق همیشه سرگشاده.
نه ، حدیث هجر آنان تکراری نمی شود و رنگ فراموشی و عادت نمی گیرد.
چگونه است که از خاطر نمی روند؟
چرا هر کولاک و برفی ، هر بوران و تندبادی برایمان نشانه ای از آن هاست؟
انگار فریاد فرخنده برای همیشه در کوهستان پیچیده است : “زنده باد گروه” .
و یا واپسین جمله ی هادی : “زنده باد زندگی” .
انگار آوای دل انگیز بهروز برای همیشه در تمام دامنه های درفک طنین انداز است: ” به رهی دیدم برگ خزان – پژمرده ز بیداد زمان” .
گویا مرغک دل فداکار کبری همواره نگران جوجه های سرگردان و سرمازده است…
زندگی شان یعنی : مهربانی ، دلسوزی ، ایثار
همراهی ، همقدمی ، رفتن و شدن و به اوج رسیدن.
مگر می شود این همه را در صندوق خانه ی خاطرات در گودال فراموشی دفن کرد؟
در همیشه باز خانه ی بهروز و کبری
سفره ی همیشه گسترده ی فرخنده و هادی
همواره به با هم بودن فرا می خواندمان.
آری هر پاییز به ما یادآور می شود که فصل خزان زرد جدایی است، فصل کوچ همیشگی پرستوهاست.
آن چه وامی داردمان که در مسیر پرسنگلاخ زندگی امیدوارانه به پیش رویم ، همان برآوردن آرزوی یاران است، دغدغه ی همیشگی ذهن و جانشان:
برپا داشتن ستون بلند خیمه ی عظیم دوستی و یگانگی، یا هم بودن و برای هم بودن، ساختن و نو کردن و نواندیشیدن
آری ، و این همه میسر نمی شود مگر در همدلی و همگامی مان در راه پرنشیب و فراز به قله رسیدن .
یاد و خاطره شان هنوز و همیشه گرامی و جاودان.

(نسرین اسرافیلیان – مهر ۹۴)