گل به گل  سنگ به سنگ این دشت

یاد گاران تواند.

رفته ای  اینک و هر سبزه و سنگ

در تمام در و دشت

سوگواران تواند.

به ۴ فروردین-دومین سالگرد حمید عزیز نزدیک می شویم. جای خالیش هنوز هم که هنوز است کاملن ملموس به نظر می رسد. تصویر چهره ی مهربان و لبخند های صمیمی اش که تمام چهره او را در بر می گرفت و پهنه ی صورتش را غرق در چروکهای بر آمده می نمود و تمام هیکلش را به حرکت در می آورد٬ هنوز در ذهن متبادر است. وقت عصبانی شدن ابروهایش بود که در هم کشیده می شد با رخساری بر افروخته و گلگون که کلمات را پشت سر هم تکرار می کرد ولی نه آنچنان جدی که باعث رنجش شود و به شوخی بیشتر می مانست. که البته آن هم بازتاب فشارهای کاری سالهای اخیر بود که او را خسته و فرتوت کرده بود. محیط بیمار افراد حساس را با همه ی شادابی و نشاط به کژ راهه و دلمردگی می برد به ویژه محیط کاری که روزانه درگیر آن باشی. آدم دریادلی چون حمید به غایت مهربان و دلسوز ٬ در محیطی که همه گرفتار معیشت زندگی بودند بی نهایت از تأ لمات آنان متاثر می گشت و ادامه ی همین روند کاری بود که عاقبت کار به دست او داد و آوازه خوان شور افکن کوهها و جمع های دوستانه را به سمت خاموشی سوق داد و در نتیجه همکاران از مساعدت او محروم شدند.

او علی رغم فشارهای شدید اجتماعی  هیچوقت غافل از نیازهای جامعه ی خود نبود و نیک می دانست که یک فضای مرده و ناشاد جامعه را به قهقرا و انزوا می کشاند و برای پویایی آن می بایست محیط شاد فراهم نمود. حال با توجه به این تونایی که در او وجود داشت زمانیکه شرایط را در شهر و کوه  مساعد می دید یک آن غفلت نمی نمود. او هر انسان با ذوقی را وادار می کرد تا دور او حلقه زنند و به پایکوبی پردازند ٬ او در این زمینه موتور محرکه ی هر جمعی بود و با ایجاد شادابی و نشاط در برنامه ها باعث جذب هر چه بیشتر طیف جوان به سمت کوهنوردی می شد.

یاد و خاطره حمید عزیز که از جمله بنیان گذاران گروه کوهنوردی تیلار بود  و در حفظ و صیانت آن تلاش زیادی نموده و از هیچگونه مساعدتی غفلت نورزید همیشه گرامی و پا برجاست.

علی راحلی –نوروز ۹۰