“عمو علی”

بدون تردید تاریخ حیات هر پدیده فردی یا اجتماعی ،  سرشار از خاطرات فراوان و ریز و درشتی است که به نوعی در سازندگی ، ایجاد و قوام آن جریان یا پدیده نقش ارزنده ای دارند. در این میان ورزش کوهنوردی آنهم با روش و سبک و سیاقی که ما به آن می پردازیم و با توجه به ویژه گی اجتماعی اش به شدت متاثر از خاطراتی است که پدید آورندگانش در ایجاد و رشد آن نقش بسیار مهمی دارند . در تاریخ گروه ما نیز برخی رویدادها چه تلخ و چه شیرین هرگز از دفتر قطور خاطراتش پاک نمی شود . اتفاقاتی که شاید در طول سالها بارها و بارها از جلوی چشم ما رژه میروند و ماندگاری خود را به اثبات میرسانند. در این میان تلخی به خاطره ها پیوستن “عمو علی”  در ۲۰ آّبان سال ۱۳۸۴  یکی از آن ماندنی هاست . البته التیام بخش این تلخی برخی ویژه گیهاست که با نام و یاد او عجین شده است : لطف و مهربانیها ، تلاش و کوششهایش  و  ترانه ای که همواره زمزمه اش می کرد : جان مریم .

“یاد و خاطره اش گرامی باد”

(مسعود سلیم پور)