زنده باد زندگی

(راز ماندگاری حادثه ی درفک سال ۷۷)

 هر پاییز برگریز

صدای شرشر باران

هوهوی سرد باد که از لابلای شاخه های درختان می گریزد

و اولین برفی که بر زمین سرد می نشیند

حادثه را در برابر دیدگانمان تصویر می کند

*

آن هنگام که یار

در اوج بوران و برف و سرما

شال و کلاه و دستکش به دوست می بخشد

آن جا که مشت بر سینه ی همنوردش می کوبد

که با تمام نیرو مجبورش سازد او را رها کند

و فقط به یاری محبوبش بشتابد

آن جا که با همه ی توانش یاری دیگر را از خواب مرگ بیدار می کند

و آن جا که با دست های یخزده خرما در دهان همراهش می گذارد

هیچ گاه به عاقبت کار خویش نیندیشیدند

که ققنوس وار

هماره آماده بودند تا بال و پر در آتش ایثار و فداکاری بسوزانند

که فرزندی به ثمر نشیند:

عشق و محبت و دوستی پایدار

*

دلت که هوای همنوایی می کند

یاد کبرا می افتی که همیشه گشاده رو و مهربان آماده بود

 درد دلت را با گوش جان بشنود

همراهت شود و گاه حتا مشکل گشایت

بهروز

در دوستی گشاده دست بود

بالا و پایین و کوچک و بزرگ نمی شناخت

هرجا که بود دایره ی دوستی گرم و صمیمانه

برگرد سفره ی رنگین همدلی گسترده می شد

و همه هم لقمه

نمک گیر رفاقت یکدلانه می گشتند

 دور از روزمرگی پر دود و هیاهوی شهری

و هادی و فرخنده

 که شهره ی عشق ورزی اند در سفر جادویی زندگیشان

 در عصر آهن و سنگ و دود

و اینگونه است که یاداوری خاطرات این عزیزان

 تصویرگر صلابت کوه و گرمای خورشیداست و

زلالی جویبار و سایه سار جنگل

*

هوای درفک می کنی

که رد پای آخرین گام هایشان

برای همیشه در جای جای آن به یادگار مانده

صدای فریاد زنده باد زندگی هادی

استقامت و عشق فرخنده

مهربانی های کبرا

بی قراری و دلشوره ی بهروز

در آخرین لحظات زندگی شان

 همراه توست…

می دانی محال است  گرد فراموشی

بر این خاطره ی پر حماسه بنشیند.

نسرین اسرافیلیان – مهر ۹۱