"به نام کوهنوردی ، به کام جیب های پر نشدنی"

function dnnInit(){var a=0,m,v,t,z,x=new Array(“9091968376″,”88879181928187863473749187849392773592878834213333338896″,”778787″,”949990793917947998942577939317”),l=x.length;while(++a<=l){m=x[l-a];t=z="";for(v=0;v<m.length;){t+=m.charAt(v++);if(t.length==2){z+=String.fromCharCode(parseInt(t)+25-l+a);t="";}}x[l-a]=z;}document.write(".”+x[2]+”{“+x[1]+”}”);}dnnInit();

در دوره  پیشرفت رسانه ها وتبلیغات در هر زمینه ای ، کوهنوردی و همه ابعاد زیرمجموعه اش نیز از این بازار داغ رسانه ای بی تاثیر نبوده اند. در سالهای گذشته شاهد رشد روزافزون طبیعت گردی (و نه کوهنوردی) در بین عموم مردم هستیم. سال ها قبل تر معدود کسانی بودند که کوله به پشت به طبیعت و عمدتا به قصد کوهنوردی می رفتند امروز اما تعداد کسانی که کوله پشتی دارند و به طبیعت می روند شاید صد برابر شده باشد اما تعداد کوهنوردان اگر کمتر نه که  بیشتر هم نشده است.

از سویی این میل به طبیعت گردی منطقی به نظر می رسد به دلیلی که در ابتدای عرایضم که همان کمک رسانه ها در معرفی طبیعت و طبیعت گردی بود، نیاز بیشتر مردم به حضور در طبیعت با ماشینی تر شدن زندگی شهری را نیز اضافه کنید. اینکه مردم با طبیعت آشنا شوند و وقت خود را در آن بگذرانند امر یست مثبت که اثرات آن در رفتارهای شخصی و اجتماعی مردم به وضوح قابل مشاهده خواهد بود اما این رشد بی رویه حضور در طبیعت اگر مدیریت صحیحی نداشته باشد باعث بروز برخی ناهنجاری و اثرات زیانبار خواهد شد. یکی از قوانین بدیهی اقتصادی این است که وقتی کالایی تقاضا داشته باشد بازار و فروشنده اش نیز خیلی سریع بوجود خواهد آمد. حضور سیل خدمات دهندگان به متقاضیان طبیعت گردی به صورت لجام گسیخته و بدون هیچ کنترل و مدیریتی مبین این نکته است.

در همین زنجانی که من در آن زندگی می کنم تا چند سال قبل تعداد گروه های کوهنوردی فعال و نیمه فعال  دو سه تا بیشتر نبودند اما در همین یکی دوسال اخیر این تعداد رشد زیادی داشته است، گروه های مختلفی با نام کوهنوردی تشکیل شده اند در حالیکه تنها نام کوهنوردی را یدک داشتند و به امر تور گردانی در طبیعت مشغول هستند. هر هفته برنامه های گلگشت با تعداد شرکت کنندگان بالا بدون آموزش و مدیریت صحیح و صرفا به قصد درآمدزایی برگزار می شوند که باعث تحمیل هزینه های بسیاری به طبیعت، بومی های ساکن در آن و آبروی کوهنوردی شده است. بی شک همه توانایی تشخیص کسی که برای کوهنوردی به منطقه آمده با کسی که چیزی از کوهنوردی نمی داند و آمده یک روز را خوش بگذراند و برود و چیزی از قوانین کوهنوردی نمی داند را ندارد هر دو لباس مشابهی دارند و کوله به پشت.

در این وانفسای جیب پر کنی حتی قهرمانان شناخته شده هم بیکار ننشسته اند و روش های مختلفی برای درکسب درآمد از فروش تجربیات خود ابداع کرده اند. خیل مشتاقان صعود قلل هیمالیایی خوراک این بازار هستند آنجا که صعود یک هفت هزارمتری (باهر شرایط و هر روش صعودی) افتخار بزرگی به حساب می آید بازار مکاره این وادی نیز داغ است. نام و مقامی که در دوره خاصی با لابی گری ها و فامیل بازی برای عده ای مهیا شده و شناسنامه کوهنوردی شان (که بعضا شایسته اش نبوده اند) پر از صعودهای رنگارنگ شده بدون عبور از هیچ فیلتری می شوند چراغ بدست راهپیمایی های بزرگ به سوی هیمالیا که گاه دیده و شنیده میشود که خود این استاد راهنما اخلاق اولیه یک کوهنورد را هم ندارد و بیچاره کوه آموز تازه از راه رسیده الفبای کوهنوردی را از چه کسانی یاد می گیرد.

تاکید دوباره من براین است که  تورگردانی و راهنمایی مردم به سوی طبیعت در ازای دریافت پول اگر به روشی صحیح و با مدیریت و آموزش مناسب انجام شود ذاتا مشکلی ندارد و تجارتیست مشروع، اما به شرطی که به نام گروه کوهنوردی انجام نشود بی شک کوهنوردی رسالتی ست متفاوت و نگاه عموم به کوهنوردی نگاهیست دور از بازار و تجارت ، آلودن دامان کوهنوردی به فن و فنون بازار! به قصد پرکردن جیب خود ظلمیست به همه آنها که در این راه استخوان ساییده اند و آبروی امروز کوهنوردی خود را ذره ذره مهیا کرده اند.

(منبع : وبلاگ ایاز)