باشگاه کوهنوردی تیلار گروه کوهنوردی تیلار رشت 
اجرای صعودهای مرتفع و چند روزه در تابستان توسط گروههای کوهنوردی از جمله تیلار ، نقطه عطفی در میان صعودهای سالانه آنها به حساب می آید . انجام این صعودها همواره به عنوان یک سکوی پرشی خواهد بود برای افرادی که در آنها حضور دارند تا در کنار تجارب خوبی که از شرکت در این گونه برنامه ها نصیب شان می گردد، بتوانند راه رشد و پیشرفت خود را در این ورزش جذاب ، دنبال کرده و به موفقیتهای بزرگتری دست یابند . گروه ما نیز درتابستان سال جاری از این امر مستثنی نبود . امسال تابستان ما دو صعود خوب از این دسته برنامه ها اجرا نمودیم :
“کالاهو” قله ای که به ندرت از طرف سایر گروهها در دیارمان برای صعود انتخاب میگردد ! و بی شک دستاوردهایش برای حاضرین در آن اگر بیشتر از دومین صعود مرتفع تابستان امسال یعنی دماوند نباشد ، قطعن کمتر نیست . پیمایش دره ای طولانی و عمیق در ضلع شمال غربی منطقه “علم کوه” که دو طرفش را قله های مرتفعی همچون کرماکوه ، پیت غار ، گرد کوه ، سیولت ، رستم نیشت ، سیاه گوک ها ، تخت رستم و سر اسپید در بر گرفته است . “کالاهو” کوهیست که دستیابی به آن ، مستلزم حداقل ۱۰ ساعت کوهپیمایی نه چندان آسان در ناحیه ای بکر وکمتر شناخته شده از منطقه عمومی “تخت سلیمان و علم کوه” است (!) . اهمیت صعود امسال گروه به قله ۴۴۳۰ متری کالاهو از چند جهت بود که یکی از آنها اجرای موفقیت آمیز برنامه از مسیری جدید و غیر از مسیر طی شده در سال ۱۳۸۰ گروه بود. در صعود بهار سال ۸۰ که زنده یاد علی یزدان پرست نیز حضور داشت وما برای شناسایی منطقه از راهنمایی های ارزنده زنده یاد “نیما رستمی” استفاده نموده بودیم ، راه عبوری ما بعد از منطقه “دوآب” یال سمت چپ بود که پس از ۴ تا ۵ ساعت کوهپیمایی سخت به گردنه کلجاران منتهی می شود . ضمنن نمی توان از کار ارزشمند آقایان نایبی و مومنی به همراه مسئول فنی آن سال در شناسایی مسیر و فرود از دره سه هزار به راحتی گذشت . چرا که همان شناسایی ، ضامن اجرای موفق صعود در آن سال و همچنین تا حدی زیادی در صعود امسال شد . اما امسال آن گونه که در گزارش خوب برنامه اش آمده بود ، با عبور از شیب تند زیر قله های “پیت غار” و “سیولت” بر روی مسیر صخره ای “کرما کوه ” به “کالاهو” قرار گرفتیم و آنگاه به قله زیبایش رسیدیم . بی شک برگ برنده هر دو صعود کالاهو سرپرستان خوب و کارآمد آنها بودند : آقایان سیروس حیاتی در سال ۸۰ و علی راحلی در ۹۳ .
“دماوند” اما آنقدر شناخته شده است که ما حتی نمی توانیم کلمه ای دیگر برای معرفی اش بنویسیم . کوهی که از تجارب صعودهای قبل در آن خاطرات شیرین فراوانی از جبهه های مختلفش به یادگار داریم . امسال صعود به آن مملو از اتفاقات جالب و بیادماندنی بود . هنوز چشم مان بر جمال رعنایش روشن نشده بود ، خاطرات ریز و درشتی از آن بجا مانده است که تا مدتها در حافظه نه چندان قوی مان حفظ خواهد شد . بد قولی راننده در ساعت ۱۲ شب قبل صعود و به اصطلاح جایگزینی سریع آن با راننده ای دیگر ، نیامدن این دومین راننده بر سر قرار صبح ، رفتن به خانه ها و هماهنگی با راننده ای دیگر (سومی) و دوباره آمدن به سر قرارو حرکت پس از ۴ ساعت معطلی ، خراب شدن مینی بوس در تهران و معطلی ۴ ساعت دیگر ، توقف و خواب در کنار جاده هراز بدلیل ترافیک عجیب و غریب ، تهیه گازوئیل برای ماشین در پلور و پس از همه این ماجراها تازه شروع صعود به دماوند عزیز : غیبت بسیاری از اعضا و همنوردان ثابت گروه ، با اینحال باز در شمار پرتعداد ترین گروهها در منطقه بودیم با ۱۶ نفر (!) . ترکیب جوان تقریبن کل گروه که مسن ترینش ۴۷ ساله بود . حضور ۹ نفر از کل تیم برای اولین بار در دماوند که ۵ نفرشان موفق به صعود قله شدند. سرپرستی قوی و مشارکت خوب همنوردان در پیش برد کارهای مختلف در صعود . شام بسیار “پر ملاط” آخر و خواب شیرین راننده در هنگام برگشت در “چالوس” کنار جاده !! .
مطمئنن خاطرات صعودهای کالاهو و دماوند امسال از ذهن شرکت کنندگانش به راحتی پاک نخواهد شد و بررسی نقاط ضعف و قوت این برنامه ها ، بی شک ضامن برنامه هایی بی نقص تر در آینده خواهد بود .
“باقی بقایتان ”
مسعود سلیم پور
