بررسی برنامه درفک

        صعود به معروفترین کوه گیلان برای ما در هر زمان از سال که باشد دارای اهمیت خاصی است . بخصوص اگر آن صعود به مناسبت حادثه درفک سال ۷۷ باشد . چرا که از یک سو، حس شدید تاسف و اندوهناکی از یادآوری و بروز آن حادثه تلخ و از دست دادن چهار عزیز، در وجودمان لبریز می شود و از سویی دیگر این حس در ما به وجود می آید که چرا نمی توانیم و سعی لازم را نمی کنیم تا سالگرد آن عزیزان که حقیقتن در شمار “معلمین ایثارو تلاش ”  بخصوص در عرصه کوهنوردی بودند ، به یک روز کوهنوردی در سطح استان و حتی کشور تبدیل شود . مطمئنن هم استان گیلان و هم کوه معروف و شناخته شده ی  “درفک”  و همچنین خود شخصیت جانباخته گان حادثه  مجموعن این پتانسیل و ظرفیت را داراست که هر ساله در نزدیک ترین تاریخ  به حادثه که همان نیمه مهرماه هر سال است ، ‌به عنوان یک روز شاخص در عرصه کوهنوردی کشور شناخته شود تا بتوانیم در کنار اجرای یک برنامه خوب و هدفمند ،  در حد توان خود به بررسی مشکلات و مسایل موجود در عرصه کوهنوردی استان و کشور بپردازیم .

به هر صورت پس از اجرای برنامه و بررسی آن در هیات مسوولین به این نکته مشترک رسیدیم که چنانچه کانون کوهنوردان قصد برگزاری این صعود را در سال آینده نیز داشته باشد، بهتر است یا از طرف خود کانون و یا از طرف گروه تیلار و یا گروههای کوهنوردی دیارمان ، فراخوانی درخور و شایسته این صعود به گروههای مختلف کوهنوردی استان و حتی سایر استانها داده شود تا بتوانیم از این برنامه فایده و بهره لازم را در جهت رشد و اشاعه ورزش کوهنوردی برده و در جهت  زدودن مشکلات و نابسامانی ها در این خصوص گام برداریم .

برنامه امسال با قریب به ۱۰۰ نفر از ابتدای نیم روز پنج شبه ۹۱/۶/۲۲ شروع شد و با رسیدن مینی بوسها به روستای نورالعرش با سرپرستی رضا خان مرادی و راهنمایی آقای یعقوبی از شیب جنگلی رو به سمت شمال در آن ناحیه بالا رفتیم . مسیر به دلیل بارندگی شب و روز قبل حسابی گل آلود بود و این قدری در سرعت حرکت کل گروه تاثیر گذار بود. در یک حرکت منظم به مرتفع ترین روستای دایمی کوه درفک در ضلع جنوبی یعنی “چیچال” رسیدیم . قبل از تاریک شدن هوا خود را به اربوناب رساندیم . آنجا هم تعدادی از همنوردان که با اتومبیل شخصی آمده بودند ، به ما پیوستند و همگی در تاریک روشن هوا به مکان مخزن بتونی آب بالای  اربوناب برای شب مانی و برپایی چادرها رهسپار شدیم . با کمک هم و قدری سخت ،‌ تعداد زیادی چادر  بر روی یک یال کوچک جنگلی بر پا شد . همه شاد و سرحال بودند. همنوردان خوب گروه مرداویج سیاهکل هم در آنجا به کل تیم ملحق شدند . آب قدری از مکان شب مانی دور بود و اگر نبود حمید آقای نظام دوست با آن ماشین نیسان ۴WD خود ، شاید دراین خصوص به مشکل بر می خوردیم . پس از شام دور هم جمع شدیم و به آوازخوانی پرداختیم و سپس برنامه فرهنگی :  از درفک گفیتم که آتشفشان نیست . از اخوان ثالث نیز و همچنین ذکر خاطراتی از روز و شب حادثه  .

سپس در حالی که تا پاسی از شب سر و صدای زیادی در محل شب مانی حاکم بود ،‌به سختی خوابیدیم و صبح خیلی زود با بگو مگوی مسوولین چای در اختلاف دیدگاه شان نسبت به نحوه ی چای گذاری زودتر از موعد مقرر بیدار شدیم . هوا خیلی خوب و ما منظم  و منسجم در حالی که تنها چند نفری در محل شب مانی ماندند ،‌به طرف بالا رفتیم . “کیارش” دوست داشتنی ، پسر راحله و کامران ، کم سن و سال ترین عضو صعود کننده آن روز ما بود . سرانجام پس از ۳ ساعت به قله و تابلوی یادبود عزیزان از دست رفته رسیدیم . با خوردن مقداری تنقلات و گرفتن عکس و خواندن سرود قله ،‌از راه رفته به مکان شب مانی آمدیم  و با خوردن ناهار و جمع کردن چادرها و البته چند بسته بزرگ زباله (؟!) به طرف پایین حرکت کردیم .

در بالادست روستای نورالعرش نشستیم برای جلسه پایانی . آقای علی گیلکی که هم سرپرست گروه ما در آن برنامه بود ، مسوول جلسه شد . رضایت خاطر در چهره تقریبن اغلب شرکت کنندگان حکایت از خوب برگزار شدن برنامه داشت .

مسعود گفت : “کوهنوردی در استان ما یک جریان زنده و رو به رشد است” و گفت “کسانی که قصد محدود کردن کوهنوردی را دارند ، کار بسیار سختی در پیش گرفتند و ما باید ضمن رعایت اصول و ضرورتهای تعریف شده در این ورزش  در جهت رشد آن تلاش بیشتری نماییم” .

آقای نوری گفت : “چرا یکی دو برنامه فرهنگی که از قبل اعلام نموده بودید ، اجرا نکردید؟ ” .

بهروز هم گفت : “بعضی ها در هنگام پایین آمدن از شیب ها ، می دویدند و این اشتباه است و ممکنه باعث حادثه شود.”

یکی هم در مورد نحوه حمل زباله انتقاد نمود و یکی هم در خصوص سر و صدای زیاد محل شب مانی در ساعات استراحت و خواب .  آقای اغیانی که مسن ترین فرد شرکت کننده در صعود بود گفت : ” باعث مباهات است که این تعداد کوهنورد بخوبی هر چه تمامتر توانستند یک صعود خوب را برگزار نمایند”  و از عوامل اجرایی صعود تشکر نمود و بعضی از دوستان هم به تعریف از اجرای برنامه پرداختند که الحق هم برنامه خوبی اجرا شد و عوامل اجرایی بخصوص سرپرست زحمات زیادی کشید .

به هر صورت ما امیدواریم حال که کانون کوهنوردان گیلان به طور رسمی به ثبت رسیده است ، بتواند طیف وسیع تری از گروهها و کوهنوردان را تحت پوشش قرار دهد تا بهتر و قوی تر در جهت رفع معضلات موجود در کوهنوردی استان گام بردارد. البته این بستگی به همکاری و همیاری تک تک کوهنوردان و گروهها دارد که مطمئنن با ایجاد یک فضا و بستر مناسب از طرف کانون این مهم محقق خواهد شد .

   “روزگارتان بی محنت”

گروه کوهنوردی تیلار رشت