یادبودی برای زنده یاد حمید پوراسماعیل

نمیدانم با کوهنوردی شروع کنم یا از انسانیت:دوست داشتن و دوست بودن سخن بگویم، چرا که باور داریم هر دو با هم آمیخته و عجین است. می گویند چرا این قدر کوهنوردی برایتان مهم است؟ تا کی می خواهید در این راه استخوان بسوزانید و از جان بکاهید؟

دمی با آرامش درون به این سوال بیندیشیم که چرا این ورزش بی رقابت و بی قهرمان،این گونه ما را شیفته خود کرده است. چگونه حریفی را در این آزمون بزرگ جستجو می کنیم، آیا براستی طبیعت کوهستان هماورد ماست؟

در روزگاری که هرکس به فکر خویش است تا گلیمش را به نحوی از آب بیرون کشد، در مسیر کوهستان تو احساس می کنی خلاف جهت جریان متداول روزمردگی در تکاپو هستی. آن جا، معنای جنسیت رنگ می بازد، چراغ قرمزهای زندگی ماشینی و بوق و کرناهای پوچ تبلیغاتی راه به جایی نمی برد. در کوه سمفونی دلنواز کوهستان با نوای دلکش یاران همراه می شود: زمزمه جویبار، آواز مرغکان بیدل، هوهوی پر طنین باد لابلای شاخساران جنگل و کوه. گاهی نوازش گرم آفتاب درخشان، گاهی سوزش سوزنده بوران، باران که رو و چهره می شوید، نسیم که دل را می نوازد، ستارگان که شادمانه چشمک می زنند و مهتاب که در تاریکی ره می نماید و… و مظاهر زیبای طبیعت را زیبایی انسان کامل می کند.

در کوهستان است که تو با یاران زندگی می کنی. آن جاست که در سخت ترین شرایط جوی دوست به یاریت می شتابد، دستکش هایش را می دهد، کلاهش را، لباس گرمش را، و نوایش را با تو همساز و همراه می کند و به پیش رفتن فرامی خواندت تا …تا آن قدر که دیگر خود یارای پیش رفتن ندارد. بدون هیچ شکایتی با چهره­ای امیدوار و لبخندی آرام وداعت می­کند. آن جا دیگر گریه هم مرهم درد نیست، آن قدر شگفت زده­ای که این همه ایثار و فداکاری را باور نمی کنی، طاقت نداری… . دوستی بی شایبه ای را درک کرده ای، عمیق ترین مهربانی ها نثارت شده است… در عصر سود و منفعت که عاطفه و احساس کیمیا شده اند چنین دوستی های ژرف و جانبخشی را مشکل   می­توان تجربه کرد..

در کوهستان است که در بحبوحه کشمکش برای رسیدن به اوج، سیمای مطمئن و گام­های استوار همراهان ایمانت را تقویت می کنند که فراتر روی، بالاتر تا جهان زیر پایت گسترده شود. آن جاست که با تمام وجود درمی­یابی انسان از همه برتر است، بر همه چیز تواناست.

این روزها یادآور رفیق همنورد و همراهی  است که هیچ گاه برای محبوب بودن تلاش نکرد اما هر جا که بود    حلقه ای از یاران گرداگرد شمع وجودش پروانه وار می چرخیدند. آری حدیث آرزومندی و دلتنگی یاری مهربان نیشتر به قلبمان فرو می کند و یادآوری خاطرات شیرین و گرمابخشش بی اختیار اشک به دیدگانمان می نشاند. باری درهمان آغاز بهار ۸۸ دژخیم مرگ بار دیگر سرخ ترین گل را از بوستان دوستی ما برچید.

گرچه شرنگ تلخ فراقش ذره ذره در ژرفای جان نزدیکان و دوستانش نشست اما همه با تمام وجود خود باور دارند که دوست هرگز تمام نمی شود، چرا که رفتار انسانی و نحوه­ی گذران فراز و نشیب های زندگی ، جاودانگی و ماندگاری هرکس را تعیین می­کند و حمید عزیز همواره با پایمردی آن­گونه زندگی کرد که باور داشت. صفا و یک رنگی یار همواره همراهمان، هنوز و همیشه دلگرممان می­کند، مهربانی و عطوفتش، همیاری و همدردی اش فراموش شدنی نیست. فداکاری ها و تلاش هایش برای چاره جویی درد و مشکلات دیکران همواره الگو و سرخط زندگی ماست. نیک می دانیم چه مایه مرهون محبت های بی دریغش هستیم.

نسرین اسرافیلیان – فروردین ۹۱

اگر غمی هست بگذار باران باشد

و این باران

بگذار غم تلخی باشد از سر غمخواری.

و این جنگل های سرسبز

در این جای

در آرزوی آن باشند

که مگر ناگزیر به برخاستن شوم

تا در درون من بیدار شوند.

من اما جاودانه بخواهم خفت

زیرا اکنون که من این چنین

در تپه های کبودی که برفراز سرم خفته اند

بسان درختی

ریشه ها باز گسترده ام

دیگر مرگ

در کجاست؟

اگرچه من از دیر باز مرده ام

این زمینی که چنین تنگ در آغوشم می فشرد

صدای دم زدنم را

همچنان

بخواهد شنید

(از ویلیام فالکنر- ترجمه احمد شاملو)