چگونگی اجرای صعودهای چند روزه در گروه

چگونگی اجرای  صعودهای چند روزه در گروه

( با توجه به در پیش بودن اجرای صعودهای چند روزه در سال جدید ، بی مناسبت نیست که نوشته ای از همنوردمان مسعود سلیم پور را که در “بهاریه”  تیرماه سال ۹۰ چاپ شده بود ، با درج در سایت به رویت همنوردان عزیزمان برسانیم . پر واضح است موارد مطروحه درمطلب زیر، نگرش نویسنده آن است که دوستان می توانند با ارایه نظر یا دیدگاه  در جهت تکمیل آن برآیند تا فایده نوشته مورد نظر،  صد چندان گردد) .

همانگونه که همه ما می دانیم و از نحوه چیدمان و تنظیم برنامه ها در تقویم ورزشی گروه آگاهیم ، اجرای صعود های چند روزه که تقریبن اغلب آنها در مناطق مرتفع کوهستانی انجام می گیرد، یکی از سه گونه ی اصلی تعریف شده در تقویم گروه است که اهمیت آن در مقایسه با دو شق دیگر(عمومی و تخصصی یکروزه)  ، نه تنها کمتر نبوده بلکه حتی در تنظیم و اجرای آنها نیز بخصوص در فصول بهار و تابستان ، تاثیر گذار است .  حال ببینیم برای صعودهای چند روزه  چه کارهایی انجام می شود ؟  و اساسن چه مقدماتی برای تنظیم و اجرای آنها در گروه و توسط کمیته های مختلف ، تدارک دیده می شود و در این میان نقش اعضاء و همنوردان گروه در کیفیت اجرای آنها چیست ؟

انجام برنامه های سنگین و مرتفع با کیفیت مطلوب ، همواره یکی از دغدغه های اصلی دست اندرکاران گروه از ابتدای تاسیس تاکنون بوده است و برای انجام این مهم انرژی و وقت زیادی صرف می گردد. به عبارت دیگر ،  برای تنظیم و اجرای هر کدام از صعودها ، شاید ساعتها بحث و به نوعی چانه زنی می شود که در این میان برنامه های چند روزه ، طبیعتن ، بحث ها و حاشیه های مربوط به خود را داراست  و زحمت زیادتری به نسبت دیگر صعودها به دنبال دارد.

مثلن از منظر کمیته فنی ، آن برنامه یا صعود باید از قبل کاملن حلاجی شود تا متناسب با اولویت ها و مشخصات تعریف شده در گروه ، به هیات مسوولین و در نهایت به همه اعضاء و همنوردان پیشنهاد گردد . کمیته فوق باید در نظر بگیرد که صعودهای پیشنهادی اش با میزان توانایی گروه در اجرای آن در تضاد نباشد یعنی نه در سطحی پایین تر و نه در سطحی بسیار بالاتر و به روایتی ، ذهنی و غیر عملی نگردد ! .  این کمیته اگر برنامه تعریف شده اش نو و جدید بود، باید از قبل برای شناسایی و اجرای آن طرح و برنامه بریزد ، تا در زمان انجام اصلی آن توسط گروه با خطراتی ازقبیل گم شدن و انحراف از مسیر روبرو نگردد. به یاد داریم برنامه های زیادی را که کمیته های فنی  وقت ، صعودهای چند روزه تنها برای شناسایی آنها اجرا می کردند . این شناسایی ها می بایست ، محل دقیق چشمه ها و میزان آب دهی آنها ، مکان اتراق های شبانه، تنظم زمان طی شده و انطباق آن با صعود اصلی و بسیاری موارد دیگر را تعیین نماید . یکی دیگر از کارهای کمیته فنی برای بالا بردن کیفیت برنامه ها و ارتقای توانایی افراد که خود افزایش ضریب امنیتی صعودها را به دنبال دارد ، راه اندازی برنامه آمادگی جسمانی در قالب ورزشهای هوازی (دو ومیدانی) برای اعضا و همنوردان است .

(ایوان پناهگاه سرچال- صعود دوجبهه ای گرده آلمانها و سیاه سنگها به علم کوه)

کمیته های دیگر نیز هر کدام کارهای مربوط به خود را در اجرای یک صعود چند روزه و بلند دارند . به عنوان مثال کمیته آموزش امداد و نجات ، باید دقیقن به این نکته توجه کند که آیا افراد متقاضی شرکت کننده در برنامه دارای سلامت نسبی در انجام آن هستند ؟  همانطوریکه می دانیم صعودهای بلند ، بدلیل وجود فشار هوا و کمبود اکسیژن در ارتفاع بالا ، شرایط و آمادگی خاص خود را می طلبد و کوچکترین ناراحتی و نارسایی  در بدن کوهنورد، در ارتفاع بالا ممکن است چند برابر شده و برای فرد کوهنورد و حتی گروه  صدمات جبران ناپذیری را موجب شود .

بنابر این ، کمیته آموزش امداد و نجات گروه باید درجریان سلامتی و احیانن نارسایی های احتمالی فیزیکی افراد شرکت کننده در برنامه ها بوده و ضمن تهیه وسایل و امکانات گروهی در این خصوص ، کوهنوردان را از خطرات احتمالی در صعودهای بلند آگاه سازد . 

این موضوع در ارتباط تنگاتنگ با کار کمیته روابط عمومی گروه نیز است . چرا که کمیته اخیر باید براساس اساسنامه و نظر هیات مسوولین بتواند از افراد مستعد ، نام نویسی کند تا درصد خطا و بروز خطرات احتمالی در صعود ها را به حداقل ممکن برساند . اهمیت این مطلب (حضور افراد واجد شرایط در برنامه ها) در گروه ما به حدی است که هم در آیین نامه و هم در پایان تقویم ورزشی ،  ذکر شده که ثبت نام از مهمانان، مستلزم معرفی مستقیم از طرف اعضاء می باشد.

(داخل یکی از چادرها در صعود خاطره انگیز خلنو – مرداد ۸۲)

از آنجایی که “تیلار“ هنوز جزو معدود گروههایی است که تدارکات غذایی در برنامه های چند روزه اش ، بصورت گروهی تهیه می شود  و اصلن کمیته ای برای این موضوع در گروه تعریف شده است ، بنابر این برای این مقوله نیز باید دارای برنامه و اهداف خاصی باشد که برای دست یابی به آن اهداف انرژی زیادی صرف می شود.  کمیته فوق با کمک هیات مسوولین مقدار و نوع تنقلات و وعده های غذایی اصلی در هر صعود بلند را متناسب با ارتفاع ، تعیین می کند . حال خود قضاوت کنیم که چه میزان کار و کوشش برای تهیه تمام مواد غذایی لازم در یک صعود ۲ یا ۳ روزه برای حداقل ۳۰ نفر لازم است . پر واضح است که اجرای برنامه ها به شیوه های بر شمرده دراین نوشته ، خواست و تمایل قلبی دست اندرکاران گروه بوده و اصلن روش اجرایی شان برای صعود ها چیزی جز آن نیست . چرا که اعتقادشان به مقوله کوهنوردی به عنوان ورزشی است که در آن مشخصات یک زندگی اجتماعی منظم و مدون بارها تمرین و اجرا می گردد که درآن تمام عناصر تشکیل دهنده ، در پیش برد اهداف و دستاوردهایش موثر است و باید به مانند حلقه های یک زنجیر در ارتباط تنگاتنگ با یکدیگر باشند .

بدون تردید نظم و انضباط ، مهمترین ویژگی این حرکت اجتماعی گروهی است و بدون آن هیچ برنامه یا صعودی با کیفیت و کمیت مطلوب اجرا شدنی نیست !!  بخصوص نهادی با ویژگی های تیلار که در بالا تنها به قسمتی از کارهای اجرا شده برای یک صعود سنگین اشاره شده ، اگر نظم را سرلوحه تصمیمات و ایده آلهای خود قرارندهد ، دیگر هیچ اثری از کیفیت مطلوب دیده نمی شود.

بنابراین لازم است که ما اعضا و همنوردان گروه با به کارگیری موارد برشمرده در اساسنامه و آیین نامه  از قبیل :  انضباط در  نام نویسی خود و مهمانان با در نظر گرفتن مشخصه ها و ضرورت های تعریف شده در هر صعود و همچنین  مشارکت مستمر در انجام مقوله های مختلف برای یک برنامه بر اساس توانایی ها و ویژگی های خودمان ، گروه را در اجرای صعودها فعالانه یاری نماییم چرا که بدون همراهی و هم فکری اعضا و همنوردان،  نیل به اهداف مان و اجرای صعودهای مطلوب و موفقیت آمیز امکان پذیر نمی باشد .  

با آرزوی سلامتی و شادکامی :

مسعود سلیم پور – تیر ۱۳۹۰